fotografie: Cor van Bruggen
Zaterdag 14-12 was de volledig uitverkochte zaal van onze jazzclub muisstil aan het luisteren naar deze drie goddelijke muzikanten.
Je kon daar echt steeds die spreekwoordelijke speld horen vallen.
Eric die heel beheerst steeds zachtere en lagere fluweelklanken uit zijn trompet weet te toveren, Jörg die het volledige klankenspectrum van zijn cello ten gehore brengt en Tuur die naast alle mogelijke muzikale tonen ook nog een scala aan bijklanken aan zijn instrument ontfutselt. Klankbeelden uit filmmuziek en jeugdherinneringen.
Samen delen zij in hun onderlinge composities het ritme en de mooie harmonieën in perfect zuivere samenklanken, die niet goed zijn te vatten in een muziekstijl of een genre. Is dit nu jazz, vrij modern klassiek of toch meer slavische wereldmuziek.
Ik weet heel zeker dat ik niet de enige was die genoot…
André Smit
