Zaterdag 20 januari was de goed gevulde Mahogany Hall volledig gewijd aan de historische klanken van Duke Ellington, vertolkt door deze tienkoppige formatie die er alles aan deed om tot in de puntjes het hele oevre van Ellington en de zijnen uit de vorige eeuw te vertolken.
Ook de eerste jaren ’30 en ’40 van Ellington kwamen duidelijk aan bod met de typische droge akoestiek zonder versterkers of klankeffecten.
Het was heel goed te merken dat de jonge en technisch hoog geschoolde musici de lat voor de hele groep hoog hadden gelegd en de motivatie om de Duke zo goed mogelijk te evenaren hadden versterkt. Mo van der Does, Natalio Sued en Guiseppe Doronzo evenaarden de typische rietblazers van Ellington met hun wringende dissonante accoorden, die destijds zo nieuw en bijzonder klonken. Vladislav Psaruk speelde meesterlijk in zijn eentje alle trombone-partijen en Jodi Gilbert zong als Billy Holliday in een droge, ietwat nasale microfoon alsof ze een megafoon gebruikte.
Prachtig historisch knap en authentiek. Een top-avond!
André Smit
Video: Paul Verbunt – fotocollage: Cor van Bruggen
