Bernie Wallace is als tenorsaxofonist nauwelijks te vergelijken met welke andere saxofonist dan ook. Misschien is dat wel die typisch Amerikaanse leerschool, waar je als saxofonist toch wel heel wat in huis moest hebben om je te kunnen onderscheiden. Technisch beheerst Wallace zijn instrument zoals de groten uiit de swing. Een volle ronde toon, maar ook met het gemak van een Webster fluisterend. Zijn spel is van een andere orde. Dan is vooral de invloed van Eric Dolphy onmiskenbaar. Op zijn platen toont Wallace zich een groot kenner van het standaard repertoire. Die conservatieve instelling combineert hij met de avontuurlijkheid, die herkenbaar is als zijn generatie van vijftigers.
Wallace komt naar Edam met zijn eigen kwartet, waarin vibrafonist Steve Nelson een opvallende rol speelt. Over die vibrafonist zei een pianist ooit: “Je kunt in zijn spel altijd weer de blues terug horen, ongeacht wat ie speelt.” Toch herhaalt hij zichzelf nergens. Bovendien is zijn spel zo transparant dat je ook als saxofonist of trompettist heel herkenbaar partij kan geven.